να ψιθυρίσει «όλοι οι άγιοι μαζί σου»
την έγνοια κανενός δε νιώθω πια στην πλάτη
και θ'άλλαζα όλες τις ευχές για μια δική σου
Με θλίβει τόσο αν σε φανταστώ μονάχη
τη μοναξιά λες κι αντικρίζω του Θεού
κι άμα σε πίκρανα ή σε πόνεσα πια ξέρω
του κόσμου όλες οι συγγνώμες δεν αρκούν
Κανείς δεν είναι πια στο σπίτι σαν γυρίζω
λίγη χαρά ή στενοχώρια να μου πάρει
σαν το φαρμάκι του φιδιού από τη φλέβα
πόσο σου μοιάζει το ολόγιομο φεγγάρι...
Μητέρα, που όλοι σε φωνάζαν Κατερίνα
κι εγώ από μέσα μου σε έλεγα Ζωή
Από την ανέκδοτη κοινή συλλογή με τον Β. Δασκαλάκη «24Χ2»