Η Αστική Δημοκρατία, η προσαρμογή του πολιτικού σκηνικού και η μετεξέλιξη της Χρυσής Αυγής
Η δολοφονία που έγινε πριν από έξι μήνες στην Αμφιάλη, οι συλλήψεις του αρχηγού και βασικών στελεχών της Χρυσής Αυγής και ο χαρακτηρισμός της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής
οργάνωσης που την ακολούθησαν καθώς και η δολοφονία των δύο μελών και μάλλον στελεχών της Χρυσής Αυγής που συνέβη στο Νέο Ηράκλειο είναι γεγονότα που εντάσσονται απόλυτα στη διαδικασία της μετάλλαξης της Χρυσής Αυγής από ναζιστικό, ρατσιστικό, μη αποδεκτό από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις κόμμα σε κόμμα εθνικιστικό, αποδεκτό από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, που θα διατηρεί στον πυρήνα της ιδεολογίας του τα ναζιστικά χαρακτηριστικά του, ώστε αφενός να αξιοποιηθεί σήμερα από το αστικό σύστημα στην επιχειρούμενη αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού για να είναι δυνατός ο σχηματισμός αστικών κυβερνήσεων για την προώθηση διαφόρων παραλλαγών της καπιταλιστικής ανάπτυξης και αφετέρου να αξιοποιηθούν αύριο, αν και όταν οι συνθήκες θα το επιβάλουν, τα ναζιστικά χαρακτηριστικά του!
Η Χρυσή Αυγή σε πολιτικό επίπεδο είναι γέννημα του καπιταλιστικού συστήματος και της Αστικής Δημοκρατίας, που είναι ψευδεπίγραφη δημοκρατία γιατί δεν είναι φυσικά ούτε άμεση, αλλά ούτε και αντιπροσωπευτική. Στην Αστική Δημοκρατία δεν ψηφίζουμε για να αντιπροσωπευτούμε εκφράζοντας, όπως θα ήταν αυτονόητο σε μια δημοκρατική κοινωνία με την κυριολεκτική σημασία της έννοιας της δημοκρατίας, τα καλώς εννοούμενα συμφέροντά μας που απορρέουν από τα δικά μας δεδομένα, από τη δική μας ζωή, από τη δική μας κατάσταση, από τη δική μας δουλειά! Αντί να ψηφίζουμε, όπως θα ήταν απόλυτα φυσικό και αυτονόητο σε μια δημοκρατία και μάλιστα σε μια εξόχως ανταγωνιστική κοινωνία όπως είναι η καπιταλιστική κοινωνία, με βάση τα συμφέροντά μας είτε τα ατομικά είτε τα συλλογικά, ανάλογα με τη ταξική μας κατάσταση, ψηφίζουμε για να εκφράσουμε τη γνώμη μας για το σχηματισμό μιας κυβέρνησης που υποτίθεται θα υπηρετήσει αυτό που λένε «γενικό καλό» της χώρας ή του συνόλου. Πόσο νόημα όμως έχει το λεγόμενο «γενικό καλό» σε μια καπιταλιστική κοινωνία στην οποία κυριαρχεί ο ανταγωνισμός, όπου οποιαδήποτε πολιτική ασκηθεί άλλους θα τους ωφελήσει και άλλους θα τους βλάψει και όπου για παράδειγμα όσο λιγότερα καταφέρει να σου δώσει ο εργοδότης σου, τόσο περισσότερα θα κερδίσει ο ίδιος; Πόσο νόημα έχει να λέμε, όπως αρέσκεται να λέει η αστική προπαγάνδα, πως αν προωθηθεί το καλό των εργοδοτών, δηλαδή προωθηθεί η καπιταλιστική ανάπτυξη, προωθείται ταυτόχρονα και το καλό των εργαζομένων, γιατί υποτίθεται, όταν οι εργοδότες ευημερούν έχουν τη μεγαλοψυχία να μοιράζονται τα καλά τους, δηλαδή τα κέρδη τους, με τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις τους; Ακόμα και όταν οι καπιταλιστές έδωσαν κάτι παραπάνω στους εργαζόμενους, δεν το έδωσαν για να επιβεβαιωθεί πως όταν αυτοί κερδίζουν, κερδίζουν μαζί τους και οι εργαζόμενοι, αλλά το έδωσαν για να υπερασπίσουν το δικό τους συμφέρον, γιατί απειλούταν η εξουσία τους, είτε από την άνοδο των αγώνων των εργαζομένων, είτε από την παρουσία του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και τη γειτνίαση με τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Αυτό το λεγόμενο «γενικό καλό» της χώρας ή του συνόλου σε μια καπιταλιστική κοινωνία δεν είναι τίποτα άλλο παρά το καλό της αστικής τάξης, γιατί οι αστοί ελέγχουν την εργασία και την παραγωγική διαδικασία και επομένως από αυτούς εξαρτάται η κάλυψη των αναγκών όλης της κοινωνίας και άρα όταν οι αστικές κυβερνήσεις ισχυρίζονται πως προωθούν το «καλό του συνόλου», να καλυφθούν δηλαδή οι ανάγκες μας και να προοδεύσει η κοινωνία συνολικά, ουσιαστικά προωθούν τα συμφέροντα των καπιταλιστών.
Από όλα τα παραπάνω προκύπτει πως όταν ψηφίζουμε στις εκλογές, δεν ψηφίζουμε για να αντιπροσωπευτούμε εμείς οι ίδιοι, αλλά ψηφίζουμε για να εκφράσουμε την άποψή μας για το ποια θα είναι η κυβέρνηση που θα προωθήσει ένα «γενικό καλό», που ουσιαστικά δεν υπάρχει και ταυτίζεται απόλυτα με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των αστών! Και φυσικά ψηφίζουμε με βάση αυτό για το οποίο καλούμαστε να ψηφίσουμε με την αυταπάτη πως, εκφράζοντας την προτίμησή μας σε κάποιο κόμμα, κάποιο όφελος μπορεί να προκύψει και για μας. Και για το «γενικό καλό» ψηφίζουν οι ψηφοφόροι στην καλύτερη των περιπτώσεων, γιατί η στρέβλωση της έννοιας της δημοκρατίας και της αντιπροσώπευσης φτάνει και στο σημείο η ψήφος να κατευθύνεται πολλές φορές σε διάφορους επώνυμους μόνο και μόνο γιατί είναι επώνυμοι, χωρίς να έχουν καμιά απολύτως σχέση με τα συμφέροντα αυτών που τους ψηφίζουν ή να είναι «ψήφος διαμαρτυρίας» ή «ψήφος τιμωρίας» ή ακόμα και «αποχή» από την ψηφοφορία ή ακόμα και για να προκύψει μια σταθερή κυβέρνηση και να μην έχουμε ακυβερνησία! Καημένη αντιπροσώπευση, πού είσαι χαμένη! Όλες αυτές οι εκλογικές συμπεριφορές δεν αποδεικνύουν τίποτα άλλο παρά πως μιλάμε όχι για δημοκρατία και αντιπροσώπευση ημών των ιδίων και των ζωτικών μας συμφερόντων που γι αυτά μπορούμε να γνωρίζουμε, αλλά για παρωδία δημοκρατίας και έκφραση άποψης για τη διακυβέρνηση και την άσκηση κεντρικών πολιτικών για τις οποίες δεν γνωρίζουμε εξ ιδίων, αλλά μας προσφέρονται ως επιλογές άνωθεν!
Για παράδειγμα, καλούμαστε να ψηφίσουμε αν τασσόμαστε υπέρ της Ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας ή του Ευρώ, ενώ από τις αντίστοιχες επιλογές είναι φανερό πως άλλοι ωφελούνται και άλλοι βλάπτονται και πως οι συνέπειες τέτοιων γενικών επιλογών περιλαμβάνουν ανισοβαρή για κάθε κοινωνική τάξη θετικά και αρνητικά στοιχεία που η σύνθεσή τους είναι αδύνατη και που εν πάση περιπτώσει για τις επιλογές αυτές υπάρχουν διχογνωμίες και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα τα οποία καλούμαστε να στηρίξουμε με την ψήφο μας, χωρίς να είναι δυνατόν να μπορούμε να αντιληφτούμε πώς η μία ή η άλλη πολιτική αντιπροσωπεύει εμάς τους ίδιους και πώς θα μας ωφελήσει. Αντίθετα επιλογές για τις οποίες μπορούμε να έχουμε άποψη, όπως για το ύψος του μισθού μας στη δουλειά του ο καθένας, εκτιμώντας τι παράγει και τι προσφέρει, ή για την πολιτική της δωρεάν περίθαλψης και εκπαίδευσης για όλους ανεξαρτήτως οικονομικών δυνατοτήτων, δεν μπορούμε να τις στηρίξουμε με την ψήφο μας, γιατί υποτίθεται εξαρτώνται από γενικότερες πολιτικές επιλογές για τις οποίες όπως είδαμε δεν είναι δυνατόν να αντιληφθούμε ποια πολιτική επιλογή είναι προς το συμφέρον μας και το πιο πιθανό, αν όχι βέβαιο, είναι πως καμιά από αυτές τις πολιτικές επιλογές που μας προσφέρουν τα αστικά κόμματα δεν μας αντιπροσωπεύει και δεν θα μας ωφελήσει, γιατί όπως είδαμε σε μια καπιταλιστική κοινωνία τα αστικά κόμματα δεν μπορεί παρά να προωθούν τα συμφέροντα των αστών, που είναι αντίθετα με τα συμφέροντα των εργαζομένων.
Ουσιαστικά αυτό που αντιπροσωπεύεται στις εκλογές δεν είναι οι ψηφοφόροι, αλλά η χειραγώγησή τους! Οι αστικές κυβερνήσεις εκλέγονται και ασκούν την εξουσία τους ουσιαστικά για να υπηρετήσουν τις πολιτικές και τα συμφέροντα μιας μικρής μειοψηφίας, τα συμφέροντα των αστών! Να γιατί αυτή η «δημοκρατία» δεν είναι αντιπροσωπευτική. Να γιατί η αστική δημοκρατία είναι ψευδεπίγραφη.
Στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας και δεδομένων των αδιεξόδων λόγω της καπιταλιστικής κρίσης η ψήφιση ενός κόμματος που θα στήριζε την ανατροπή του καπιταλισμού και της εξουσίας των αστών υπέρ της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και της εξουσίας των εργαζομένων υπόκειται στους περιορισμούς, στους κανόνες και στους όρους της αστικής δημοκρατίας καθώς και στο χαρακτήρα των βουλευτικών εκλογών, όπως έχουν αναλυθεί. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι αδύνατον η ψήφος στις βουλευτικές εκλογές να λειτουργήσει ως μοχλός μέσω του οποίου οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να διεκδικήσουν την πραγματική τους αντιπροσώπευση και τη δική τους εξουσία. Αυτό που μπορούν να κάνουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα με την ψήφο τους δεν είναι να δώσουν εντολή για μια πολιτική προς όφελός τους, αυτό όπως είδαμε είναι αδύνατο σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων. Αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να ενισχύσουν τις δυνάμεις που αγωνίζονται και προωθούν τη δημιουργία μιας λαϊκής συμμαχίας που είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι ως εργαζόμενοι τη δική τους εξουσία που θα αντικαταστήσει την εξουσία των αστών. Μόνο μια τέτοια εξουσία μπορεί να χαράξει και να προωθήσει μια πολιτική προς όφελός τους.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, μιας «δημοκρατίας» στην οποία οι εργαζόμενοι ως εργαζόμενοι ουσιαστικά δεν αντιπροσωπεύονται, η εκλογική άνοδος ενός οποιουδήποτε κόμματος και εν προκειμένω η άνοδος της Χρυσής Αυγής δεν σημαίνει πως το κόμμα αυτό ψηφίζεται για να αντιπροσωπεύσει τα συμφέροντα αυτών που την ψηφίζουν. Απλά, οι καταστάσεις που έχουν διαμορφωθεί, τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, η συγκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα της κρίσης ως καπιταλιστικής κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που δεν μπορούν να αναπαραχθούν, οι παραπλανητικές ερμηνείες που δίνονται για το χαρακτήρα της κρίσης και για τους λόγους που οδηγούν στην εξαθλίωση όλο και περισσότερους εργαζόμενους (διαφθορά, σπατάλη, μεγάλο κράτος, χρέος, λαθρομετανάστες, ανικανότητα, ανεπάρκεια και διαφθορά των πολιτικών, η τεμπελιά μας που δεν παράγουμε, παρασιτικός καπιταλισμός, μνημόνιο κτλ), η επικράτηση της παραπλανητικής άποψης πως η αντιμετώπιση της κρίσης είναι θέμα πολιτικής βούλησης και ορθής πολιτικής και πως μια κυβέρνηση με τη δύναμη που θα της δώσει η ψήφος του λαού μπορεί όχι μόνο να αντιμετωπίσει τα προβλήματα, αλλά και να βάλει τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης προς όφελος των εργαζομένων καθώς και η ίδια η αδυναμία του αστικού συστήματος για ουσιαστική αντιπροσώπευση μπορεί να οδηγήσουν και οδηγούν στρώματα εργαζομένων με χαμηλό επίπεδο πολιτικής συνείδησης που βρίσκονται σε αδιέξοδο σε κόμματα με φανερό ή συγκαλυμμένο ναζιστικό, φασιστικό, ρατσιστικό και ως εκ τούτου εγκληματικό χαρακτήρα! Να, γιατί η άνοδος φασιστικών και ναζιστικών κομμάτων είναι προϊόν του καπιταλισμού και της Αστικής Δημοκρατίας!
Καθώς η εκλογική άνοδος της Χρυσής Αυγής οφείλεται στους παραπάνω παράγοντες, που δεν μπορούν να εξαλειφθούν, γιατί πηγάζουν από τον ίδιο το χαρακτήρα της κατ’ όνομα μόνο δημοκρατίας, στην οποία η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της, δηλαδή οι εργαζόμενοι ως εργαζόμενοι, ουσιαστικά δεν αντιπροσωπεύεται, η άνοδος αυτή είναι ένα δεδομένο που πρέπει να το λάβουν υπόψη οι αστικές δυνάμεις και να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα. Δεν μπορούν ούτε να ομολογήσουν πως η αντιπροσώπευση στη δημοκρατία τους είναι παρωδία αντιπροσώπευσης, ούτε πως η κρίση είναι καπιταλιστική κρίση, ούτε πως η καπιταλιστική κρίση είναι συνυφασμένη με μια καταστροφή που τίποτα δεν μπορεί να τη σταματήσει και πρέπει να συντελεστεί και αυτό ακριβώς συμβαίνει, συντελείται, δηλαδή οι οικονομίες εισέρχονται σε ύφεση, επιχειρήσεις κλείνουν, η παραγωγή περιορίζεται, η αξία των ακινήτων πέφτει, τα δάνεια δεν μπορούν να επιστραφούν, η ανεργία αυξάνεται ή παραμένει σε υψηλά επίπεδα, η εξαθλίωση των εργαζομένων εξαπλώνεται, το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης έρχεται πιο κοντά, και ούτε φυσικά μπορούν να ομολογήσουν πως οι κυβερνήσεις που προκύπτουν από τις εκλογές είναι ανήμπορες να εξαλείψουν τις συνέπειες της κρίσης και να φέρουν την ανάπτυξη και το μόνο που μπορούν να κάνουν και αυτό κάνουν είναι να μεταφέρουν τις συνέπειες της κρίσης και την καταστροφή που συντελείται κατά προτεραιότητα στους εργαζόμενους, στους αυτοαπασχολούμενους και στη μεσαία τάξη υπέρ των μονοπωλίων και να ξεπουλούν το δημόσιο τομέα στους ιδιώτες δίνοντας διέξοδο στα κεφάλαια που με νέες επενδύσεις δεν μπορούν να αναπαραχθούν, γιατί πολύ απλά από τις νέες επενδύσεις δεν μπορούν να προσβλέπουν σε κέρδη.
Εφόσον λοιπόν η εκλογική άνοδος της Χρυσής Αυγής οφείλεται σε συγκεκριμένους λόγους εγγενείς με την αστική δημοκρατία και τον καπιταλισμό, το φαινόμενο της ανόδου της δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από τις αστικές δυνάμεις με την εξάλειψή της, αλλά με την μετεξέλιξή της και την κατ’ ακολουθία ενσωμάτωσή της στο αστικό σύστημα. Η δολοφονία στην Αμφιάλη που ήταν μια ακραία αλλά φυσιολογική εκδήλωση της εγκληματικής φυσιογνωμίας του ναζιστικού αυτού κόμματος έδωσε την κατάλληλη αφορμή στις αστικές δυνάμεις να δρομολογήσουν τη διαδικασία μετεξέλιξης της Χρυσής Αυγής ώστε να υπερτερήσει ουσιαστικά στη φυσιογνωμία της η αποδοχή του αστικού συστήματος, έναντι των εθνικιστικών, ναζιστικών χαρακτηριστικών της. Η πίεση που ασκήθηκε προς το σκοπό αυτό περιλάμβανε τη σύλληψη και φυλάκιση του αρχηγού και βασικών στελεχών της, το χαρακτηρισμό της ως εγκληματικής οργάνωσης και την ανάδειξη της εγκληματικής της δράσης. Οι διαδικασίες αυτές που θα μπορούσαν να οδηγήσουν ακόμα και στην εξάλειψη της Χρυσής Αυγής, που με τη σειρά της θα οδηγούσε κατά πάσα πιθανότητα στην ανάδειξη ενός άλλου ακροδεξιού, εθνικιστικού κόμματος, ανακόπηκαν με τις δολοφονίες των μελών της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο. Αυτοί που οργάνωσαν και δολοφόνησαν τα μέλη της Χρυσής Αυγής στο όνομα δήθεν της εκδίκησης για τη δολοφονία στην Αμφιάλη διέσωσαν τη Χρυσή Αυγή από το ενδεχόμενο να περάσει στο περιθώριο, συμβάλλοντας έτσι ουσιαστικά σε μια ασφαλή και επωφελή για το σύστημα μετεξέλιξή της. Από όλα αυτά τα γεγονότα μόνο η δολοφονία των μελών της Χρυσής Αυγής μπορεί να ενταχθεί σε οργανωμένο σχέδιο σκοτεινών δυνάμεων, που το γεγονός της δολοφονίας αποδεικνύει την ύπαρξή τους, αλλά και τα σχέδια και τους στόχους τους. Όλες αυτές οι εξελίξεις, σχεδιασμένες και μη, συμβάλλουν στη διατήρηση της Χρυσής Αυγής ως εν δυνάμει ανερχόμενης δύναμης που θα στηρίξει ποικιλοτρόπως το σύστημα, είτε ως απειλή και φόβητρο, είτε με τη διευκόλυνση της προώθηση αυταρχικών μέτρων που θα βάζουν εμπόδια στην ανάπτυξη των αγώνων των εργαζομένων, είτε με τη συμμετοχή μιας μεταλλαγμένης και ενισχυμένης Χρυσής Αυγής σε μια μελλοντική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ώστε να αξιοποιηθεί ο αυταρχισμός που χαρακτηρίζει ένα τέτοιο κόμμα για να παρθούν «έκτακτα μέτρα» και να προωθηθούν «αναγκαίες» και «σκληρότερες» πολιτικές, είτε ακόμα και με την αξιοποίηση, αν και όταν οι συνθήκες θα το επιβάλουν, των ναζιστικών χαρακτηριστικών της.
Οι εξελίξεις και τα γεγονότα αυτά είχαν τα πρώτα απτά αποτελέσματα στην εικόνα και τη φυσιογνωμία αυτού του κόμματος. Η δράση τους εναντίον των μεταναστών περιορίστηκε στο λεκτικό επίπεδο και στην άρνηση να τους περιλάβουν στα συσσίτιά τους, δήλωσαν, αν και τα ντοκουμέντα βοούν, πως δεν έχουν σχέση με τη ναζιστική ιδεολογία και απλά είναι εθνικιστές, αποποιήθηκαν το καταστατικό που αποδείκνυε το ναζιστικό χαρακτήρα του κόμματός τους, αποδέχτηκαν ουσιαστικά την έρευνα της δικαιοσύνης διακηρύσσοντας πως είναι αθώοι και πρέπει να αποφυλακιστούν, έκαναν αλλαγές ακόμα και στο ντύσιμό τους και την εμφάνιση τους προσπαθώντας να παρουσιάσουν μια άλλη εικόνα, εμφανίστηκαν διαφοροποιήσεις στις τάξεις τους για την τακτική που πρέπει να ακολουθήσουν και ετοιμάζονται να αλλάξουν και το όνομά τους αν χρειαστεί. Το σημαντικότερο όμως είναι πως στο βαθμό που θα παρουσιάσουν εκλογική άνοδο, αυτοί που θα ενισχύονται στο εσωτερικό τους καθώς και το «νέο αίμα» που θα τους πλαισιώνει και θα κυριαρχεί θα αλλάζει συνεχώς την εικόνα τους, έως την πλήρη αποδοχή τους από το αστικό σύστημα. Φυσικά δεν πάει το βουνό στο Μωάμεθ, αλλά ο Μωάμεθ στο βουνό. Και φυσικά κανένα κόμμα που αποδέχεται το καπιταλιστικό σύστημα και την καπιταλιστική ανάπτυξη, είτε λέγεται Χρυσή Αυγή, είτε όπως αλλιώς, δεν μπορεί να χαράξει και να υλοποιήσει πολιτική που θα είναι αντίθετη με τα συμφέροντα και την πολιτική των καπιταλιστών και να λύσει τα προβλήματα των εργαζομένων και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να είναι πιο αποτελεσματικό στην προώθηση των συμφερόντων των μονοπωλίων που κυριαρχούν σήμερα, απόλυτα σχεδόν, στις οικονομίες όλων των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών και στη δική μας. Οι εργαζόμενοι μόνο ένα τρόπο έχουν να αντιμετωπίσουν τα αδιέξοδα και την εξαθλίωση που περιμένει όλο και περισσότερους, να προωθήσουν τη δική τους εξουσία και τη δική τους δημοκρατία που θα αντιπροσωπεύει αυτούς τους ίδιους και τα συμφέροντα που απορρέουν από την εργασία τους και το ρόλο τους στην παραγωγή.
Προκόπης Κωφός
Τμήμα Χημείας ΑΠΘ