Δεν ξέρουμε αν ο κ. Πασχάλης και το ίδρυμά του είναι "καλό" ή "κακό" για την Πιερία. Δεν ξέρουμε τι κάνει και αν όσα κάνει τα κάνει από καλοσύνη ή με σκοπό την ανάδειξή του.

Η γνωριμία μου με τον κ. Πασχάλη, ήταν ασφαλώς «περίεργη» και οφείλω να πω ότι βρέθηκα στο Αλεξάνδρειο, επειδή μέσα μου ήξερα ότι πιθανόν θα είχα συνομιλία μαζί του. Με το που βρέθηκα στο χώρο, φρόντισαν ήδη κάποιοι να με ενημερώσουν για τον «εκνευρισμό» που έχει προκαλέσει στον νέο πρόεδρο του Αλεξάνδρειου το ρεπορτάζ που αποδείκνυε ότι δεν υπάρχει Ίδρυμα «Δ. Πασχάλη».

Μετά τις συστάσεις ο κ. Πασχάλης, θέλησε (αναμφισβήτητο δικαίωμά του) να σχολιάσει το συγκεκριμένο ρεπορτάζ. Το χαρακτήρισε λάθος, κακοπροαίρετο και κατευθυνόμενο, υποστηρίζοντας ότι τα όσα έγραψα (και υπέγραψα) μου τα υπαγόρευσαν (άφησε σαφώς να εννοηθεί) κάποιοι άλλοι τους οποίους ξέρει, αλλά δεν κατονόμασε (ως είθισται).

Το ερώτημα από πλευράς μου ήταν ένα: υπάρχει ίδρυμα; Ο ίδιος, επέλεξε (κρίνοντας προφανώς ότι είναι δυνατό επιχείρημα) για να με πείσει, να μου δείξει έναν αριθμό στο κινητό του, που όπως είπε, είναι το ΑΦΜ του Ιδρύματος.

Στην επιμονή μου, ότι για να υπάρξει ίδρυμα (σύμφωνα με τη Διεύθυνση Κληροδοτημάτων του Υπουργείου Οικονομικών) πρέπει να υπογραφεί Προεδρικό Διάταγμα, απάντησε με ερώτηση: «Επειδή δεν έβαλε υπογραφή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν υπάρχει Ίδρυμα;» (Διευκρινίζω, πως πριν την υπογραφή του Προέδρου, πρέπει να συνυπογράψουν, άλλοι τέσσερις υπουργοί, εκ των οποίων οι τρεις ακόμη δεν έχουν βάλει την υπογραφή τους).

Στο σημείο αυτό, ξεκίνησαν οι συνήθεις (για εμάς που χρόνια υπηρετούμε τη δημοσιογραφία) προειδοποιήσεις ή «απειλές». «Οι νομικοί μου με συμβούλεψαν να κάνω μηνύσεις» κλπ.

Στη συνέχεια, υποστήριξε ότι για να γίνει κάποιο ίδρυμα απαιτούνται 10 χρόνια, κάτι το οποίο σαφώς και δεν ισχύει, αφού το Ίδρυμα που δημιούργησε ο Άρης Βουδούρης δίνοντας το όνομα της γυναίκας του (Λίλιαν) που χάθηκε ξαφνικά, έγινε σε μόλις 15 μήνες. Και όσοι έχουν αμφιβολίες επ’ αυτού, μπορώ να τους στείλω και τα σχετικά στοιχεία.

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικός ήταν ο διάλογος, όταν ρωτήθηκε γιατί όλα όσα υποστηρίζει σε μια συνομιλία (την οποία παρακολουθούσαν δεκάδες άτομα) δεν τα ανέφερε σε μια απάντησή του προς την εφημερίδα. «Με ποιους να μιλήσω; Με τα παιδάκια; Αν μου φέρετε έναν που έβγαλε από την τσέπη του 100 ευρώ για να βοηθήσει συνάνθρωπό του, όπως έχω βοηθήσει εγώ, θα μιλήσω μαζί του», είπε αφήνοντας όλους μας αποσβολωμένους.

Μάλιστα, σε μια προσωπική «επίθεση» αναρωτήθηκε αν είμαι δημοσιογράφος και αν έχω «κάρτα δημοσιογράφου», για να πάρει την ανάλογη απάντηση.

Στο τέλος ενός «κειμένου γνωριμίας» θα έπρεπε ίσως να γράψω τις εντυπώσεις που αποκόμισα. Όμως η δική μου εντύπωση δεν έχει καμιά σημασία. Ίσως είναι ίδια ή παρόμοια, με όλων εκείνων που παρακολουθούσαν τη συζήτηση.

Απλά επιβεβαιώθηκε ο μόνος κανόνας, που δεν έχει εξαιρέσεις: Όταν προβάλεις τα θετικά ενός προσώπου, ακόμα κι αν δε σε ξέρει προσωπικά, είσαι καλός δημοσιογράφος και δουλεύεις σε ένα μέσο που κάνει άριστα τη δουλειά του. Όταν όμως, αρχίζεις να προβάλεις και πτυχές που εντέχνως ένας άνθρωπος θέλει να κρατήσει στο σκοτάδι, τότε το λιγότερο, δεν είσαι δημοσιογράφος! Είσαι υποχείριο, λαμόγιο και με υποκινούμενη πένα.

Κοινώς, μας τα ‘παν κι άλλοι!

 eptanews