Βρισκόμαστε ήδη στο Δουβλίνο 3, αλλά ένας υποψήφιος πρόεδρος της ΕΕ δεν το γνωρίζει!

Δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για την γνωστή τακτική της παραβίασης ανοιχτών θυρών ή για την απόλυτη άγνοια και την παντελή έλλειψη ενημέρωσης.

Ό,τι κι’ αν ισχύει πάντως, με τις τελευταίες προτάσεις του για το μεταναστευτικό, ο κ. Τσίπρας είναι εντελώς  εκτός θέματος.

Για την ακρίβεια, βρίσκεται στο 2011 – και το κακό είναι πως αυτά δεν τα λέει μόνο εντός συνόρων, αλλά έστειλε και επιστολή στον κ. Ρομπάι, σκορπίζοντας σίγουρα άφθονη θυμηδία στις Βρυξέλλες.

Αυτά που ζητά – και τα επαναλαμβάνουν στα πορτοπαράθυρα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ - έχουν ήδη συμβεί.

Όπως αναφέρει, απευθυνόμενος στον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου,

Κατ’ αρχήν, ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί να μιλά για Δουβλίνο 2 – ενώ βρισκόμαστε ήδη στο Δουβλίνο 3 – μεγάλη παράλειψη, δε νομίζετε;

Και κατά δεύτερον, ζητά έκτακτη σύγκληση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για το μεταναστευτικό – ενώ αυτό έχει ήδη πραγματοποιηθεί και έχει ήδη προγραμματιστεί νέο για τον προσεχή Ιούνιο.

Τα πράγματα έχουν ως εξής:

Ήδη σε όλη τη διάρκεια του 2012 πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη ζύμωση στην ΕΕ για το θέμα, προκειμένου να εγκριθεί το Δουβλίνο 3 και με την Ελλάδα να διαφωνεί επειδή η αρχική πρόταση διατηρούσε το στοιχείο ευθύνης για τη χώρα πρώτης εισόδου.

Τον Ιανουάριο του 2013 η Ελλάδα παρουσίασε τη δική της πρόταση στο Άτυπο Συμβούλιο των υπουργών Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων, που συνήλθε στο Δουβλίνο.

Στα τέλη του μήνα, επήλθε αρχική συμφωνία για το Δουβλίνο 3, που σε αρκετά σημεία δεν βρήκε σύμφωνη την Ελλάδα, αλλά περιλαμβάνει μερικές σημαντικές βελτιώσεις.

Προβλέπει, δηλαδή, όταν ένα κράτος-μέλος βρίσκεται σε κρίση, να μην επιστρέφονται σ’ αυτό οι μετανάστες που για πρώτη φορά εισήλθαν στην ΕΕ μέσω του συγκεκριμένου κράτους.

Επίσης, όταν ένα κράτος-μέλος βρίσκεται σε κρίση, ο αιτούμενος άσυλο θα έχει το δικαίωμα να το ζητά  σε άλλη χώρα από αυτήν της πρώτης εισόδου.

Άρα, η αναθεώρηση του Δουβλίνο 2, την οποία ζητά τώρα ο κ. Τσίπρας, βρίσκεται ήδη σε προχωρημένο στάδιο.

Κάτι που ακόμη και αν δεν είχε προλάβει να πληροφορηθεί στον καιρό του, θα έπρεπε να το έχει τουλάχιστον πληροφορηθεί στις 24 Ιανουαρίου, μια ημέρα πριν από την αποστολή της επιστολής στον κ. Ρομπάι (με κοινοποίηση στους κ.κ. Μπαρόζο και Σουλτς).

Διότι, στις 24 Ιανουαρίου, το γερμανικό υπουργείο Εσωτερικών, απαντώντας σε ερώτηση του «αδελφού» κόμματος Die Linke – προφανώς δασκαλεμένου από τον ΣΥΡΙΖΑ – υπενθύμισε ότι από τις 12 Ιανουαρίου 2015, η Γερμανία παραιτείται από το δικαίωμά της να επαναπροωθεί  στην Ελλάδα τους μετανάστες που χρησιμοποιούν ως πύλη εισόδου τη χώρα μας και καταλήγουν σε γερμανικό έδαφος.

Άρα, η Γερμανία ξεκινά την εφαρμογή του Δουβλίνο 3.

Επίσης:

Τον Φεβρουάριο του 2013, αποφασίστηκε η ευρωπαϊκή συμμετοχή σε κονδύλια για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης να αυξηθεί στο 95% (από το 70%) – οπότε και αυτό έχει με κάποιον τρόπο καλυφθεί.

Τον Ιούνιο του 2013, το Δουβλίνο 3 εγκρίθηκε από την Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με τους Έλληνες ευρωβουλευτές να καταψηφίζουν παρά τις βελτιώσεις, επιμένοντας σε ρήτρα μετεγκατάστασης παράνομων μεταναστών με βάση το ΑΕΠ, την έκταση και τον πληθυσμό κάθε χώρας-μέλους.

Τον Σεπτέμβριο του 2013, η Κομισιόν ενέκρινε το ελληνικό σχέδιο.

Τον Οκτώβριο του 2013, το μεταναστευτικό βρέθηκε στο επίκεντρο της συζήτησης των υπουργών Εσωτερικών της ΕΕ, καθώς είχε προηγηθεί η τραγωδία της Λαμπεντούζα.

Στις 21 Οκτωβρίου 2013, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς επισκέφθηκε την Ιταλία και την Μάλτα, προκειμένου να επιτευχθεί σύμπηξη μετώπου των πληττομένων χωρών και να εκπονηθεί κοινό σχέδιο που θα υποβαλλόταν στη Σύνοδο Κορυφής (24-25 Οκτωβρίου 2013) και να εφαρμοστεί από την ελληνική προεδρία.

Την ίδια μέρα, στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ που συνήλθε στο Λουξεμβούργο, ο υπουργός Εξωτερικών κ. Βενιζέλος έθεσε επίσης το θέμα , καλώντας την ΕΕ να επιδείξει έμπρακτα και άμεσα την αλληλεγγύη της, στο πλαίσιο της αρχής της δίκαιης κατανομής βαρών.

Τελικά, το μεταναστευτικό αποφασίστηκε να είναι το πρώτο θέμα (παραμερίζοντας αυτό της ψηφιακής σύγκλισης) στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στις 24-25 Οκτωβρίου 2013.

Επικρότησαν όλοι τη συμφωνία των πληττομένων χωρών (που επιτεύχθηκε με πρωτοβουλία της Αθήνας) και στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε, ο κ. Σαμαράς αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της δήλωσής του στα επτά επιχειρήματα που ανέλυσε στους Ευρωπαίους ηγέτες.

Για πρώτη φορά μάλιστα, το θέμα βρέθηκε τόσο ψηλά στο Κείμενο Συμπερασμάτων, όπου για πρώτη φορά έγινε αναφορά στα «νοτιοανατολικά σύνορα της Ευρώπης», ενώ αποφασίστηκε η δημιουργία Ευρωπαϊκής Ομάδας Δράσης για τη Μεσόγειο και η δημιουργία νέου ευρωπαϊκού συστήματος επιτήρησης συνόρων (EUROSUR).

Το θέμα επανήλθε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου με έκθεση της Κομισιόν, οπότε και αποφασίστηκε το θέμα να συζητηθεί εκ νέου στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Ιουνίου 2014.

Ειδική αναφορά στο θέμα έκανε ο κ. Σαμαράς και κατά την τελετή έναρξης της ελληνικής προεδρίας – από την οποία ο κ. Τσίπρας επιδεικτικά απουσίασε, αποκαλώντας τη «συναυλία».

Και ξανατέθηκε στις 15 Ιανουαρίου, κατά την κοινή συνέντευξη Σαμαρά – Σουλτς, με αναφορά στην ανάγκη κατανομής βαρών – αλλά τότε ο κ. Τσίπρας είχε στο νου του να επιτεθεί στον Σουλτς, αποκαλώντας τον υποψήφιο της Μέρκελ!

Με λίγα λόγια, τα ζητήματα είχαν αντιμετωπιστεί πολύ πριν ο κ. Τσίπρας συγκλονιστεί από την τραγωδία στο Φαρμακονήσι.

Και οπωσδήποτε πολύ πριν ζητήσει την συνδρομή του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, κατά τη συνάντησή τους, στις 9 Ιανουαρίου.

Προφανώς, απασχολημένος με την υποψηφιότητά του στην ΕΕ, έχει χάσει επεισόδια – γεγονός ανεπίτρεπτο για έναν υποψήφιο πρόεδρο της ΕΕ…