Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον αποστολέα του μηνύματος.... Απόστολο Λάγιο
![]()
Όσο κανείς δεν κάνει αυτό που πρέπει, όσο τα φρεάτια παραμένουν βουλωμένα και στον δήμο σφυρίζουν αδιάφορα, όλοι μαζί θα κλαίμε εκ των υστέρων για κάτι που μπορούσαμε να έχουμε προλάβει.
![]()
![]()
![]()
![]()
ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΛΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
Στα κιτρινισμένα φύλλα του φθινοπώρου οι ποιητές έχουν αφιερώσει ποιήματα και ωδές. Έργα που γράφτηκαν σε χρόνια κάπως μακρινά, τότε που οι δρόμοι ήταν χωμάτινοι ή πέτρινοι, τα σπίτια είχαν αυλές και τα ρυάκια ακόμη και της πιο δυνατής νεροποντής κατέληγαν στα ρέματα της προνοητικής φύσης. Εκεί κατέληγαν και τα πεθαμένα φύλλα, παρασυρμένα από το νερό, ή έπεφταν στη φιλόξενη γη, λίπασμα για τα φυτά που θα γεννούσε με τον ερχομό της η άνοιξη.
Οι πόλεις και τα χωριά όμως εξελίχθηκαν, οι χωμάτινοι δρόμοι ασφαλτοστρώθηκαν, τα σπίτια με αυλές έγιναν πολυκατοικίες και τα ρέματα έκλεισαν – άλλοτε από την οργανωμένη πολιτεία άλλοτε από ιδιοκτήτες οικοπέδων, που στην προσπάθειά τους να εκπληρώσουν το όνειρο για στέγη –έστω και αυθαίρετη–, έχτισαν δίπλα τους, εξέτρεψαν τη ροή τους κατά το δοκούν ή ακόμη και τα σκέπασαν με μπάζα και άλλα «ευγενή» υλικά. Τα φύλλα δεν είχαν πια διέξοδο, ούτε χώμα επαρκές να τα καλοδεχθεί. Έτσι, οι φορείς πλάι στους ωραίους ασφαλτοστρωμένους δρόμους έφτιαξαν αγωγούς ομβρίων και φρεάτια, ώστε τα νερά της βροχής να φεύγουν και να μην ενοχλούν τους κατοίκους των πόλεων που τρέχουν καθημερινά για να προλάβουν τη ζωή και τις ανάγκες που δημιουργεί. Μετά ξέχασαν βέβαια ότι έπρεπε και να καθαρίζονται.
'Ίσως γιατί η τεχνολογική εξέλιξη μας έκανε μικρούς θεούς: πιστέψαμε ότι θα ελέγξουμε τη φύση, θα τη φέρουμε στα μέτρα μας. Εκείνη βέβαια γελάει με την αυταπάτη μας. Αρκεί μια απλή νεροποντή –ας αφήσουμε τα ακραία καιρικά φαινόμενα, την καραμέλα των αρμοδίων όταν επιχειρούν να δικαιολογήσουν την αδράνειά τους– για να αποδείξει τη μικρότητά μας. Η Πυροσβεστική σπεύδει να απεγκλωβίσει ανθρώπους από τα σπίτια τους, ζώα και άνθρωποι πνίγονται, δρόμοι γίνονται χείμαρροι ή ανοίγουν στα δύο παρασέρνοντας μαζί τους περιουσίες.
Γιατί πάντα υπήρξαμε εγκληματικά αμελείς και ανεύθυνοι. Κάναμε τα στραβά μάτια στην οικιστική αυθαιρεσία, αμελήσαμε τα καθήκοντά μας, πολίτες και πολιτικοί. Καμία καταστροφή δεν είδαμε ως πάθημα που γίνεται μάθημα. Κανείς δεν ανέλαβε ποτέ την ευθύνη του.Και κάθε φθινόπωρο, αντί να απολαμβάνουμε το χρώμα που χαρίζουν τα αθώα χρυσοκόκκινα φύλλα στις τσιμεντένιες πόλεις μας, θα τρέμουμε για την καταστροφή που άθελά τους θα προκαλέσουν στην πρώτη μπόρα.
