Αν σέβονταν τη Δημοκρατία μας… Του Δημήτρη Μάρδα

Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών

Σε κράτος της ΕΕ, κινήθηκε η διαδικασία δίωξης κατά υπουργού γιατί αυτός χρησιμοποίησε υπηρεσιακό όχημα για προσωπική χρήση εκτός των συνόρων της χώρας. Σε

Στην Ελλάδα, βάσει κανόνων που απορρέουν από το Σύνταγμα, δεν απονέμεται συχνά η Δικαιοσύνη ακόμη και στα πιο απλά ζητήματα που αφορούν στους βουλευτές μας.

Έτσι, η Βουλή αρνήθηκε την άρση της ασυλίας της κας Μιλένας Αποστολάκη σε υπόθεση που αφορούσε στην παραβίαση των όρων επικοινωνίας του  πρώην συζύγου της με το παιδί του!. Η υπόθεση έφθασε έως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), που δικαίωσε φυσικά τον πρώην σύζυγό της, τον Φεβρουάριο του 2012. Η καταδικαστική αυτή απόφαση συνοδεύθηκε και με επιβολή προστίμου στην Ελλάδα 19 χιλιάδων ευρώ, που δεν το πλήρωσε βέβαια η κα Αποστολάκη και οι «συνοδοιπόροι» της βουλευτές, αλλά όλοι μας, στο όνομα ενός πείσματος!

Από την άλλη, στη χώρας μας, υπουργοί που αποδεδειγμένα χρηματίστηκαν, απαλλάσσονται συχνά από διάφορες κατηγορίες, γιατί βάσει του Συντάγματος παραγράφονται τα αδικήματά τους.

Στη χώρα μας επίσης, ο πανίσχυρος θεσμός της βουλευτικής ασυλίας ή οι διατάξεις περί ευθύνης των υπουργών, σε συνδυασμό με τον σαθρό τρόπο λειτουργίας του «πόθεν έσχες», προσφέρει ένα ασφαλές καταφύγιο σε κάθε διεφθαρμένο μέλος της κυβέρνησης.

Η έλλειψη της απαραίτητης υλικοτεχνικής υποδομής σ’ ό,τι αφορά τις υπηρεσίες που ασχολούνται με το «πόθεν έσχες» και ο γραφειοκρατικός τρόπος λειτουργίας του συστήματος, είναι η πηγή απαλλαγής κάθε μέλους του Κοινοβουλίου στο υπό εξέταση θέμα.

Έτσι, φίλοι, συγγενείς, πεθεροί ή πεθερές, δικαιολογούν, βάσει του διάτρητου αυτού θεσμού, τον πλουτισμό κάθε υπουργού ή υφυπουργού, με μια απλή δήλωση περί δωρεάς ή δανείου εκατομμυρίων. Πόσο διαφορετικά θα ήταν όμως τα πράγματα, αν όλοι αυτοί οι γενναιόδωροι δωρητές όφειλαν αν αποδείξουν την πηγή του πλούτου τους;

Αν νοιαζόταν για τη Δημοκρατία μας οι εκπρόσωποί μας στη Βουλή, τότε θα μεριμνούσαν για την αλλαγή των Άρθρων 60-62 του Συντάγματος περί βουλευτικής ασυλίας και του Άρθρου 86 περί ευθύνης των υπουργών, λύνοντας έτσι τα χέρια της δικαιοσύνης. 

 Αν σέβονταν οι αιρετοί μας άρχοντες τους ψηφοφόρους τους, θα μεριμνούσαν έτσι ώστε να πάψουμε να θεωρούμαστε η 80^ηπιο διεφθαρμένη χώρα του πλανήτη.

Αν ενδιαφέρονταν οι κυβερνώντες, τότε ο πλουτισμός που προκαλείται σε πολλά επίπεδα, όπως λόγου χάρη από το λαθρεμπόριο καυσίμων ή μέσα από τις προμήθειες του Δημοσίου, θα έβγαινε στον αφρό. Η πολιτική όμως ηγεσία δείχνει και εδώ την υποκρισία της.

Και πέραν των όποιων δυσκαμψιών, που οφείλονται στο Σύνταγμα της χώρας, διάφορα άλλα ερωτήματα τίθενται, συνδεόμενα με την επιζητούμενη εύρυθμη λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος. Αναλυτικότερα, σε ποιο κράτος Δικαίου, πολιτικοί που κρατούν στα συρτάρια τους θαμμένη και «πειραγμένη», μια λίστα Λαγκάρντ, θα απολάμβαναν την ελευθερία που χαίρονται σήμερα οι δικοί μας πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας που μας γελοιοποίησε διεθνώς;

Τέλος, σε ποια Βουλή πολιτισμένης χώρας, η Δικαιοσύνη θα έμενε με δεμένα τα χέρια και δε θα διερευνούσε την όποια πιθανή σχέση των πολιτικών αυτών με κύριους πρωταγωνιστές της λίστας Λαγκάρντ; Ποιος μπορεί να αποκλείσει παραμονές εκλογών, το ενδεχόμενο της ακριβής εξαγοράς της ανωνυμίας κάποιων επώνυμων ή ανώνυμων γραμμένων στην επίμαχη λίστα;