.jpg)
Δημήτρη Μάρδα
Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών, ΑΠΘ
Θέμα: « Για μια άλλη αναπτυξιακή κουλτούρα, με επενδυτικά σχέδια μεγάλης αξίας»
Η κρίση ρευστότητας αντιμετωπίζεται με τη δημιουργία ενός Συμπληρωματικού Νομίσματος, ενώ η κρίση χρέους με μια δυναμική ανάπτυξης.
Ως προς το δεύτερο σκέλος, στο κείμενο που επισυνάπτεται προτείνονται λύσεις της τάξης των 70 δις ευρώ, που μπορούν να δημιουργήσουν 470 χιλιάδες θέσεις εργασίας, σύμφωνα με τους μελετητές. Οι προτάσεις για τη βελτίωση της ρευστότητας στο επίπεδο της ΕΕ, μέσωδιαφόρων εναλλακτικών λύσεων, παραμένουν στις καλένδες, ενώ οι φωνές για τη δημιουργία ενός
Συμπληρωματικού Νομίσματος (Complementary Currency), διαρκώς αυξάνονται.Λύση στο πρόβλημα της ρευστότητας ης Ελλάδας, μέσω μιας μορφής Συμπληρωματικού Νομίσματος, δίνει η δημιουργία ενός συνόλου ομολόγων, σε εθνικό επίπεδο, που παράλληλα θα έχουν αναπτυξιακό χαρακτήρα. Τα προτεινόμενα ομόλογα θα κυκλοφορούν στην αγορά, το κράτος θα πληρώνει τις υποχρεώσεις του με αυτά, όπως και οι πολίτες. Οι λεπτομέρειες για τη δημιουργία Συμπληρωματικού Νομίσματος, μέσω δυο τύπων ομολόγων παρουσιάστηκαν σε παλαιότερο άρθρο μας στο http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1680744
Η έλλειψη ρευστότητας αποτελεί το πρώτο μας πρόβλημα. Το ύψος του δημόσιου χρέους είναι το δεύτερο. Η δυναμική ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας επηρεάζει εύλογα τις εξελίξεις που σχετίζονται με το δημόσιο χρέος τη χώρας. Αν μια άλλη αναπτυξιακή κουλτούρα οδηγήσει στη δημιουργία επενδύσεων υψηλής αξίας, οι τελευταίες με τη σειρά τους, μέσω των εσόδων που θα προκύψουν στον κρατικό προϋπολογισμό, θα συμβάλλουν στη δραστική μείωση των ετησίων ελλειμμάτων του, απαλύνοντας από την άλλη, τις πιέσεις που ασκούνται στο δημόσιο χρέος.
Ενδεικτικά και όχι εξαντλητικά, παραθέτουμε ακολούθως κάποια μεγάλα επενδυτικά σχέδια, ικανά να κινήσουν την οικονομία, εξυπηρετώντας τα προαναφερθέντα.
Πιο συγκεκριμένα, η αξιοποίηση του αεροδρομίου «Ελληνικό» (6 χιλ. στρέμματα) κατά τα πρότυπα του Πριγκιπάτου του Μονακό –στο πλαίσιο βέβαια μια ισόρροπής ανάπτυξης, όπου η φύση θα καταλαμβάνει τη μισή του έκταση– είναι μια λύση. Να σημειωθεί ότι το Πριγκιπάτο του Μονακό, (1,9 χιλ. στρέμματα) παράγει κάθε έτος συνολικό προϊόν ύψους 7 δις δολαρίων περίπου. (Αναλυτικότερα βλ. http://www.axortagos.gr/mpizna-diethnis-diagonismos.html).
Η αξιοποίηση χαμηλής αξίας τουριστικών περιοχών, που βρίσκονται σε επικλινές έδαφος, με τη δημιουργία πολυτελών τουριστικών κατοικιών, που θα κτισθούν σε υπερυψωμένο κέλυφος, είναι μια άλλη πρόταση. Ανάμεσα στο κέλυφος και έδαφος θα κινούνται αυτοκίνητα, απορριμματοφόρα κ.λπ και επί του κελύφους θα κτισθούν οι εν λόγω κατοικίες. Η συγκεκριμένη πρόταση, όπως και οι επόμενες δίνονται αναλυτικότερα σε έρευνα που αναρτήθηκε στα «Οικονομικά Χρονικά» του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδας http://www.oe-e.gr/oe/images/stories/pdfs/OikXronika_JulyAugust2013.pdf.
Επίσης, η δημιουργία υπογείων πάρκινγκ, που θα ευνοήσουν και την ανάπτυξη πάρκων με τη μεταφορά σε άλλες περιοχές (σε νέα οικοδομικά τετράγωνα) των κατοικιών των τετραγώνων που θα γκρεμισθούν, θα εξυπηρετήσει δυο σκοπούς. Πρώτος, θα αναβαθμίσει περιοχές ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένες και υποβαθμισμένες (Κυψέλη) και δεύτερος, θα οδηγήσει στην ανάσταση του κατασκευαστικού τομέα της οικονομίας και όχι μόνο.
Ακόμη, η κατασκευή μικρών κρουαζιερόπλοιων, που δε θα προσφέρουν εντός του πλοίου γεύμα και δείπνο, αλλά μόνο πρωινό και σνακς, θα κινήσει την οικονομία των νησιών (όπου εκεί θα καλύπτονται οι επιβάτες τους σε γεύματα και δείπνα) όπως και τον ναυπηγοκατασκευαστικό τομέα.
Τέλος, η κατασκευή υπερπολυτελών οικιστικών μαρινών, κατά τα πρότυπα των σχεδίων που υπάρχουν για τη Λεμεσό της Κύπρου, θα προσφέρει πλούτο μιας άλλη μορφής και έσοδα στο κράτος.
Πριν από ένα χρόνο, ο Γενικός Γραμματέας του Παγκόσμιου Οργανισμού Τουρισμού είχε δηλώσει, ότι: «το ατέλειωτο πετρέλαιο της Ελλάδας είναι ο Τουρισμός και εάν αξιοποιηθεί σωστά ο πλούτος αυτός αξίζει 2 τρις Ευρώ».
Μπορεί τα όσα αναφέρονται να ηχούν παράξενα στα αφτιά των πολιτικών της χώρας μας, όπως και πολλών αναγνωστών. Μπορεί να παρουσιάζουν από την άλλη κάποιες τεχνικές αδυναμίες. Μπορεί να μη θεωρούνται οι προσήκουσες λύσεις. Μπορεί… μπορεί!
Το ζητούμενο μας είναι ένα: Χρειάζονται προτάσεις της ως άνω μορφής, για να αναταχθεί την οικονομία της χώρας. Αν κάποιοι πολυπράγμονες πολιτικοί, που ως επαΐοντες, θεωρούν ότι οι ανωτέρω σκέψεις είναι μη ρεαλιστικές ή «ακαδημαϊκίζουν» ή ακόμη είναι για να σκουπίδια, τότε να δούμε τις δικές τους καινοτόμες αντιπροτάσεις. Τις περιμένουμε όμως εδώ και χρόνια!.
Σκοπός των προτάσεων που προαναφέρθηκαν, δεν είναι το «παράσημο», που μπορεί να διεκδικήσουν οι συντάκτες τέτοιων λύσεων, αλλά να γίνει σαφές ότι η κατάσταση δεν είναι η Θατσερική TINA (=There Is No Alternative).
Συχνά, μας δημιουργείται όμως η εντύπωση ότι η έλλειψη πρωτότυπων επενδυτικών σχεδίων –μεγάλης αξίας– εκ μέρους των κυβερνήσεων της περιόδου της κρίσης, δεν είναι τυχαία. Με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, με πρωτοστάτη την απραξία που κυριαρχεί, ειλικρινά αναρωτιόμαστε αν υπάρχει πράγματι πρόθεση για απεμπλοκή της χώρας από τον δαίδαλο που βρίσκεται!.
Το δυστύχημα λοιπόν για την Ελλάδα είναι το εξής: Η εκπληκτική σιωπή εκ μέρους των κυβερνώντων, σε βαθμό απορίας, συνοδευόμενη από απουσία λύσεων, ικανών να χαράξουν μια νέα αναπτυξιακή πολιτική, που να παράγει πλούτο. Το ‘αορίστως δέον γενέσθαι’, η όποια μορφή παραδοσιακής αναπτυξιακής λογοτεχνίας εκ μέρους του Υπουργείου Ανάπτυξης, το ΕΣΠΑ από μόνο του κ.ά, χωρίς καινοτόμα επενδυτικά σχέδια υψηλής αξίας, αναπαράγουν απλά μια πολιτική που κινείται στο φαύλο κύκλο της ύφεσης.
Τα όσα προτάθηκαν ενδεικτικά με σκοπό την αντιμετώπιση της κρίσης, εκτιμάται κατά τους μελετητές των εν λόγω σχεδίων, ότι μπορεί να προσελκύσουν επενδυτικά κεφάλαια της τάξης των 70 δις ευρώ, δημιουργώντας από την άλλη 470 χιλιάδες θέσεις εργασίας.